MATTA

Den matta som ligg framma senga mi,
har stripå med mange letta.
Dem ha levd som klesplagg i mang ei tid
Og slittist på ranga og retta.

En kjole e ha da e va berre tri
æ kvit stri´p med blåe prekka.
Og rånda med gult og jøsblått ti
Ha gjort si nøtta som smekka.

Føsst skulkjolin min va rutåt, han,
med grøne og raue rutå.
Han ligg inni mattån som spaggelband
Ilag med ei re´ms tå putå.

Den jøsgul jumpern e lika be¨st,
for da va kjøpklæ´nå sjelda,
æ minne om nykonfermert og fest
og hemfä´lgj i märke kvelda.

Ei stri´p med silke, måssågrøn taft,
Va le´ng den lika´st tengin:
Den pena´st kjolin som e ha haft.
Den minne om kjærastrening.

Ta der va skjorta åt manna min,
Han slet ho så ut i onnåm.
Ho vart itt nå anna inn stripa fin
Samen med kæ´ette bonnåm.
E læs om live i mattån min,
om hendelsan opp gjennom tia
som her æ bonde i vevin inn,
Og som vart ligga´n sia.

Astrid Volden.